 |
02°54'45" Oosterlengte
De rustplaats van Brigitte.
De eeuwigheid van de wereldzeeën.
De rustplaats van Brigitte.
De eeuwigheid van de wereldzeeën.
Bijna 2 maand moeten wachten tot de natuur toeliet om onze laatste reis met Brigitte te ondernemen.
Maar het moest waarschijnlijk zo zijn. Stralend blauwe hemel met een volle zon. Echt iets voor Brigitte.
Koud, dat wel maar iedereen had zich goed ingeduffeld. Ik herkende bijna niemand.
Ik was wel even geschrokken toen ik al de genodigden op de aanlegsteiger zag.
Best een grote groep maar dat maakte het alleen maar mooier. Zoveel vrienden om samen met Brigitte en mij onze laatste reis aan te vatten. Reis op zee, de zee waar we alletwee wel een beetje ons hart verloren hebben.
De zee en zijn oneindigheid.
Best een grote groep maar dat maakte het alleen maar mooier. Zoveel vrienden om samen met Brigitte en mij onze laatste reis aan te vatten. Reis op zee, de zee waar we alletwee wel een beetje ons hart verloren hebben.
De zee en zijn oneindigheid.
De Franlis 3, een vedette, een snel zeewaardig koerierschip van de Royal Navy, wachtte ons samen met de bemanning op aan het Westerstaketsel van Oostende. De ambtenaar van de begraafplaatsen van Oostende stond ons met de asse van Brigitte op te wachten aan de kaai. Ja, ook de zee is een officiële begraafplaats in Oostende.
Nadat iedereen aan boord was werd ook Brigitte aan boord gebracht onder het fluiten van het "Captain on board" op het typische zeemansfluitje door een lid van de bemanning. Best ontroerend, zo vol van symboliek.
De belangrijkste gast kwam aan boord. De gast waarvoor we allemaal aan boord waren.
Aan boord kreeg iedereen een koffie tegen de kou die kwam, maar een flink pak genodigden zat reeds op de banken op de voorplecht. In de zon en in gedachten. Gedachten zonder enige twijfel allemaal bij Brigitte, de zee, de golven, de meeuwen die overvlogen. Het leven en de vergankelijkheid ervan. De mooie dag die Brigitte gekozen had om afscheid te nemen. De ijzige Noordooster wilde iedereen er wel bijnemen. De wind die de mist uit de geest waait. Helder denken. Pure gedachten.
Ikzelf op de tweede bezette bank naast Marion en Alex, speciaal uit Amsterdam gekomen voor de laatste reis met Brigitte. Vriend Luc in gedachten alleen aan bakboord. Vooraan rechts Max en Eva waar Brigitte de geliefde meter van was.
Ik, blij dat ik omringd was van zoveel vrienden . Ik had er zo tegenop gezien omdat ik wist hoe moeilijk ik het ging hebben. De begrafenis op 5 december verleden jaar was een afscheid van de gemeenschap maar dit was mijn echte afscheid samen met de intimi. Het leren loslaten, het leren plaatsen. Hoe goed ik me er ook had proberen op voor te bereiden, dit is zo moeilijk. Een gelukkig mens die dan zoveel echte vrienden rond zich heeft.
De scheepsbel wordt geluid. Begin van de ceremonie. Het was wel mooi en aangrijpend dat iedereen van de bemanning dit zo sereen kon brengen. Geen routine, respect en eerbied voor het afscheid en het verdriet van de genodigden.
De sereniteit en de eerbied waarmee de ambtenaar van de begraafplaatsen van Oostende de urne op de voorplecht bracht en plaatste trof iedereen.
Ook zijn ingetogen groet getuigde van immens veel respect.
Maar nog meer trof mij het gedicht dat hij voordroeg. Ik moest onwillekeurig denken aan de mooie teksten die Renaat (de deken van Roeselare) in de begrafenismis gekozen had. Zo puur, zo beschouwend.
Zo helemaal passend in het geheel. Zo passend bij Brigitte en ikzelf.
Zee
Ik wil alleen zijn met de zee
Ik wil alleen zijn met het strand
Ik wil mijn ziel wat laten varen
Niet mijn lijf of mijn verstand.
Ik wil gewoon een beetje dromen
Rond de dingen die ik voel
En de zee - ik weet het zeker -
Dat ze weet wat ik bedoel.
Ik wil alleen zijn met de golven
Ik wil alleen zijn met de lucht
Ik wil luisteren naar mijn zwijgen
Daarna zal ik verder gaan
En de zee - ik weet het zeker -
Zal mijn zwijgen wel verstaan.
Best ontroerend ook de herinneringen die Lut over haar tweelingszus vertelde. Over hoe ze altijd alles durfde. Over hoe ze achterwaartse salto's deed en van de 10 meter plank dook in het zwembad van Nieuwpoort. Toen al zo vertrouwd met het water, net zoals ze later zo bezeten aan windsurfen deed. De vele 10-tallen weken die we in het zuiden van Frankrijk gingen windsurfen kwamen me weer levendig voor de geest.
We hebben altijd iets gehad met water. Ook op reis moest er steeds een uitstap op zee bij zijn.
Afscheidsbrief aan Gitte (Woensdagmorgen 23 december 2010 om 10h30 in de keuken in Moerkerke)
Hey Gitte,
Je afscheid hier zie ik als een duik in het water.
Je kon goed duiken.
"Kijk, kan je dat?" en "Kijk, kan je dat?" en "Kijk, durf je dat?"
Ik herinner mij nog het zwembad in Nieuwpoort.
Een achterwaartse salto vanaf de boord was een klein kunstje. Springen van de 10-meterplank hebben we zoveel gedaan.
Nu ga je terug de diepte en de schoonheid van de zee verkennen als gids.
Maar wij zullen je volgen en in de zomer, of waar en wanneer ook, wij zullen nog zwemmen met jou.
En we zullen ook rusten met jou op het strand, onder je palmboom.
Genieten van de rust, de zee, de zon, de wind, samen met jou en je vrienden.
Lut
Ikzelf wilde vooral iedereen danken die er, zichtbaar en onzichtbaar, steeds geweest was voor ons.
Dit is onze laatste reis samen met Brigitte
Brigitte en ik hadden afgesproken dat we dat gingen doen met de mensen waar wij twee de nauwste band mee hadden.
De collega’s van Brigitte haar dienstrol, die haar tot op het einde met zoveel liefde verzorgden,
Zelfs nadat ze reeds zo lang noodgedwongen gestopt was met werken kreeg ze wekelijks nog bezoek of telefoons, kreeg ze echte liefde van liefdevolle collega’s.
De zussen en broers die steeds als een onzichtbaar vangnet klaar stonden om ons op te vangen als het eens wat moeilijker was, want moeilijk was het soms wel, maar steeds waren ze er om ons goed vast te houden.
De buren van onze kleine maar warme straat. Steeds paraat als het nodig was. Had iedereen maar zo’n buren. Zo’n warme biotoop.
De vrienden van de poëzie, vrienden die totaal niet kunnen rijmen en dichten maar in de laatste 2 jaar van Brigitte’s leven steeds reizen en uitstappen planden en aanpasten aan de beschikbaarheid en mogelijkheden van Brigitte.
Ze heeft er ongelooflijk van genoten.
Zoveel deugd van gehad.
Van die echte warme vriendschap. Zo warm en ongedwongen.
En dan al die andere vrienden, vrienden voor het leven, van heinde en verre, die steeds in ons hart een grote plaats hadden. Die er steeds waren voor ons. Die ons zo dierbaar waren.
Met z’n allen nemen we afscheid van Brigitte, ons Brigitje.
Met haar eeuwige glimlach, haar eeuwige lach, haar humor, haar ernst.
Brigitte die steeds de zon in ons hart bracht.
Ik ben echt blij dat jullie nu mee zijn.
Op onze laatste reis samen met Brigitte.
Brigitte is nu ook blij.
Dank u,
Dankuwel goeie vrienden.
Het ga je goed Brigitte.
We zien je graag.
Echt graag.
Tot ziens, zeker weten.
Buurman Dirk hielp de bloemen uitdelen die we 's morgens samen met Eva gehaald hadden bij de florist.
Een mooie witte roos voor iedereen.
Onze laatste bloem, voor de bloem die Brigitte steeds was.
Toen werd de urne zachtjes in de zee neergelaten. Haar laatste rustplaats.
De zeven wereldzeeën. De ruimte, de onbegrensde ruimte van de zee.
Bloemen voor brigitte.
Voor de laatste maal, de scheepsbel als afscheid.
Bloem van Eva voor haar meter.
Bloem van Max voor zijn meter.
Als laatste afscheid aan Brigitte, de scheepshoorn, 3 maal.
Tot ziens, het ga je goed.
* * *
Zie je - waar ook ter wereld - de zee,
denk dan aan Brigitte,
want de 7 wereldzeeën zijn haar laatste rustplaats.
Valt de regen op je neer,
denk dan aan Brigitte,
want regen is de verdamping van de zee.
Voel je de zon op je gezicht,
denk dan aan Brigitte,
aan haar lach die steeds de zon in ons hart heeft gebracht.
* * *
Oostende 29 januari 2011
Een stralend zonnige namiddag op zee.
Een mooie dag om afscheid te nemen.
Precies zoals Brigitte het zou gewild hebben.
Vooral de stilte aan dek op de terugreis was heel betekenisvol.
Iedereen was in die stilte verbonden met elkaar en met Brigitte.
Enkel de wind en de golven mochten iets vertellen.
59 vrienden van Brigitte en van elkaar op de voorplecht,
een ijzige Noordooster maar in volle zon.
Verbonden voor het leven.
Door Brigitte.
Een stralend zonnige namiddag op zee.
Een mooie dag om afscheid te nemen.
Precies zoals Brigitte het zou gewild hebben.
Vooral de stilte aan dek op de terugreis was heel betekenisvol.
Iedereen was in die stilte verbonden met elkaar en met Brigitte.
Enkel de wind en de golven mochten iets vertellen.
59 vrienden van Brigitte en van elkaar op de voorplecht,
een ijzige Noordooster maar in volle zon.
Verbonden voor het leven.
Door Brigitte.
Ook op het thuisfront werd er meegeleefd.
Maryse en Noël, Sabien en Hilde die er
jammer genoeg niet konden bij zijn
waren ook in gedachten op de voorplecht...
* * *
De soundtrack die de kapitein liet horen toen iedereen zijn lange witte roos naast de urne in zee wierp was de serene versie, op een klassieke gitaar, van de openingsdans op ons huwelijksfeest.
Bijna 32 jaar geleden.
Ik had het aan niemand verteld omdat ik dat voor Brigitte en mezelf,
voor ons alleen, wilde op dat moeilijk moment.
"Cavatina", het thema van "The Deer Hunter".
Een film over leven en leren leven.
Mensen willen redden en het niet kunnen.
Leren, leren aanvaarden uit het leven.
Mild worden ondanks alles.
Uit de lessen die je leert.
* * *
Om niet zomaar van elkaar heen te gaan na deze zeer intense momenten had ik iedereen uitgenodigd in de kantine van de vismijn. Eigenlijk een groot retro-etablissement dat de charmes van het afscheid op zee enkel kon versterken. Vlak naast de havengeul, zicht op het water, de zon en de meeuwen. Nog even napraten, kennis maken met die andere vrienden van Brigitte. Op zaterdagnamiddag eigenlijk heel stil. Mooi met de zon door de hoge ramen. Een mooie afsluiter van een heel speciale namiddag onder vrienden, vrienden van Brigitte.
* * *
De soundtrack die de kapitein liet horen toen iedereen zijn lange witte roos naast de urne in zee wierp was de serene versie, op een klassieke gitaar, van de openingsdans op ons huwelijksfeest.
Bijna 32 jaar geleden.
Ik had het aan niemand verteld omdat ik dat voor Brigitte en mezelf,
voor ons alleen, wilde op dat moeilijk moment.
"Cavatina", het thema van "The Deer Hunter".
Een film over leven en leren leven.
Mensen willen redden en het niet kunnen.
Leren, leren aanvaarden uit het leven.
Mild worden ondanks alles.
Uit de lessen die je leert.
* * *
Om niet zomaar van elkaar heen te gaan na deze zeer intense momenten had ik iedereen uitgenodigd in de kantine van de vismijn. Eigenlijk een groot retro-etablissement dat de charmes van het afscheid op zee enkel kon versterken. Vlak naast de havengeul, zicht op het water, de zon en de meeuwen. Nog even napraten, kennis maken met die andere vrienden van Brigitte. Op zaterdagnamiddag eigenlijk heel stil. Mooi met de zon door de hoge ramen. Een mooie afsluiter van een heel speciale namiddag onder vrienden, vrienden van Brigitte.
