Tot ziens

De oneindigheid van de zee. 

13 jaar geleden gingen we met 59 familieleden en vrienden op zee om Brigitte naar haar nieuwe verblijf te begeleiden. 

Een intens moment, een intens maar mooi "tot ziens".

Dertien jaar reeds

Dertien jaar reeds dat je vertrok,

maar je bent niet weg ;-) .

>Trots

Best iets om heel trots te zijn op Brigitte. 

In haar laatste levensmaanden, nu bijna 13 jaar geleden,  deed ze vrijwillig mee aan een experimentele kankerbehandeling bij prof. dr. Verslype van de afdeling nucleaire geneeskunde in het UZ Leuven. Het kwam er op neer dat ze inspuitingen kreeg met een radioactieve stof die de uitzaaiingen moest aanvallen. Het was een zware therapie want ze moest, in haar terminale toestand,  een 3-tal dagen in complete isolatie leven omdat ze radioactief was na de inspuitingen.

Op de foto Brigitte, zwaar terminaal maar nog genietend, op een terrasje in Leuven. 

Ze moest voor de therapie de maandagmorgen om 9h in het UZ zijn, veel te vermoeiend voor haar om de maandagmorgen in volle spits van Roeselare te vertrekken naar het UZ. We boekten telkens een kamer in het toenmalige hotel IBIS Leuven Centrum op wandelafstand van de Markt  en vertrokken dus op zondagnamiddag naar Leuven, wandelden wat, gingen wat eten in een restaurant en 's morgens kon ik ze dan vanuit het hotel op een normaler uur naar het UZ voeren. De donderdag werd ze dan met een ziekenwagen teruggebracht naar huis.

In het artikel hier onder kun je lezen dat het UZ Leuven een pionier was in die PRRT behandeling. Door vrijwilligers zoals Brigitte is dit een therapie geworden die nu sedert enkele maanden o.a. ook in AZ Delta en elders toegepast wordt. Dankjewel Brigitte voor je moed en zelfopoffering indertijd die nu anderen ten goede komt.

Kanker wordt bestreden door geavanceerde research van top-dokters en -wetenschappers en mensen die daar als vrijwilliger onbaatzuchtig willen aan meewerken. 

https://pers.uzleuven.be/radioactieve-kankerbestraling-van-binnenuit-stopt-uitzaaiing-van-tumoren

Verjaardag

Vandaag je verjaardag, voor altijd je verjaardag ook al ben je nu ergens elders.

Je gaat nooit weg, je blijft altijd ergens in het rond.

Gelukkige verjaardag ;-)

Voor B.

In de stilte van het afscheid sluimert de herinnering aan wat goed was.

 

Wish you well ;-)

12 jaar reeds

Zo ziek maar nog zo sterk tot op het einde. Minder dan een week voor je stierf.

Het moeilijke "aanvaarden" had je toen eindelijk toegelaten in je geest.

Vechten kon niet meer...

3 december 2010

De laatste beelden die Brigitte zag van uit haar zetel voor de haard.

De zon en de sneeuw waren haar goed gezind, een mooi beeld om bij in te slapen.

Het einde was zeer nabij...

 

HB

Gelukkige verjaardag!

Niet meer hier maar wel altijd in ons hart ;-)

Happy Valentine

 

Elf

Elf jaar geleden reeds dat we je naar de zee brachten om te rusten. Het lijkt gisteren nog. 

Vandaag zoals zoveel keer ga ik nu heel speciaal naar de zee, 

om te praten met jou, om te vragen als alles nog goed is, 

om je te zeggen hoe het mij gaat, om je te zien... 

De band wordt met de tijd alleen maar sterker.

11

Elf jaar reeds dat je vertrok. Ik denk nog altijd dat je ergens naartoe bent gegaan waar ik je later misschien terugzie. Raar is het wel, je bent nooit ver uit de buurt, uit mijn geest en als ik aan je denk ben je altijd aan het lachen. Er zijn zoveel dingen in dit aardse leven die we niet begrijpen en waarschijnlijk nooit zullen begrijpen...  

Tot straks misschien, aan de zee, onze zee ;-).

Encore un soir

 

65

Gelukkige verjaardag!!!

 

10 jaar reeds

De zee: begin, einde, begin, einde, begin in een eeuwige cirkel.

Tien jaar reeds dat we je terugbrachten om te rusten in de zee.

Vandaag was ik er ook weer, zoals zoveel keer. 

Maar tussen alle felle regenbuien door scheen plots de zon, 

werd de hemel mooi blauw. 

Er was wel een strakke wind maar hij voelde warm aan.

Een mooi moment weer.

 

Als de dag van gisteren...

 https://denken-aan-brigitte.blogspot.com/2011/02/de-mooiste-bloem.html

De poort, 10 jaar reeds...

 Het is zoals we vroeger, heel lang geleden, beloofd hadden aan elkaar.

We gaan samen naar de poort. Jij als gids, ik als verkenner.
De poort daar heel hoog in de bergen.
Waar we beiden nooit zijn geweest maar waarvan we weten dat ze op ons wacht.
Geen keuze, het moet dan maar.
Jij de gids, ik de verkenner.
Zoals zo lang geleden, jij de knapste van de gidsen, ik de verkenner met de onbegrensde fantasie.
Jij baken voor velen, gids in donkere tijden. Ik de verkenner, ontwaker van wat aan het sluimeren was. 
Veel gezien, veel getoond, veel geleid. 
Wonderlijke dalen vol zon, steile tochten in de modder en de sneeuw, adembenemende vergezichten onder blauwe hemel, van niets bewust, alsof het eeuwen duren mocht.
Nu nog steeds de gids en de verkenner.
Veel wijzer maar nog steeds even gedreven.
De laatste tocht naar de poort. Jij de gids, ik de verkenner, ik de gids, jij de verkenner. 
Zoveel hebben we aan elkaar geleerd. Hebben we elkaar verteld, elkaar getoond.
Ook hoe we het laatste stuk naar de poort moeten gaan.
Moeilijker dan vroeger, minder mooie dalen, steilere hellingen.
Maar genietend van ieder mooi moment, ieder mooi moment dat de schaduwen doet ruiken naar de zon. Hand in hand, gids en verkenner, verkenner en gids.
De poort komt dichterbij. De poort waar onze handen uit elkaar moeten glijden.
Maar tegen dan hebben we elkaar geleerd om ook zonder handen bij elkaar te zijn.
"Als liefde zolang kan duren, ondanks de fouten en de pijn.
Als liefde zolang kan duren, dan moet het echt wel liefde zijn (*)."
(*) Dank u Herman.

 

(deze tekst was ook de tekst op het herinneringskaartje voor Brigitte) 

Vierenzestig

Vandaag was je 64 geworden maar ondertussen ben je al bijna tien jaar ergens elders.
Waar weet ik niet maar ik geloof dat je niet echt weg bent. Ik praat nog iedere dag met jou,
zeg goeiemorgen, tot straks en slaapwel tegen je foto op de kast.
Die foto van onze laatste vakantie op Santorini, daar wou je zo graag nog eens heen toen je wist dat je ging sterven.
Precies alsof je wist dat ik graag een mooie foto had genomen. Ik vraag nog steeds je raad, vraag je om me te helpen en ik heb het gevoel dat je me ook raad geeft, me ook helpt.
Gelukkige verjaardag vandaag. Ik weet dat nog wat mensen je dit vandaag zullen toewensen,
want eigenlijk was je voor iedereen een zonnetje.
XXX

9

5 december 2010 ...

Reeds 9 jaar. Mensen komen en gaan, maar echt 

beseffen doe je maar als je het van heel nabij raakt.

Zowel dat komen als dat gaan. 

Dat alleen voedt het echte begrip.

De laatste uren...

40

40 jaar geleden stapten we in een vrolijke stoet naar de St-Jozefskerk om te huwen.
Het was een vrolijke stoet en een vrolijk feest.
Mooie herinneringen moet je koesteren ;-)
Want niets komt terug...

Liedje voor Brigitje

Vandaag was je 63 geworden...

8 jaar reeds...

Alles is heimwee

wolken en water

alles is heimwee

naar vroeger - naar later

vroeger is over

later - een ster

gisteren is oud

en morgen nog ver

Toon Hermans

https://denken-aan-brigitte.blogspot.com/2011/02/de-mooiste-bloem.html

Zondagskind

Je bent op een zondag geboren.

Vandaag, ook op een zondag, was je 62 geworden...

Fonds Brigitte D'Autry

Vandaag heb ik het "Fonds Brigitte D'Autry" opgericht in de schoot van de Koning Boudewijn Stichting. Zoals jij op het laatste van je ziekte nog meegewerkt hebt aan alternatieve therapieën aan het UZ-Leuven, dat verdient een standbeeld. Het fonds heeft als doelstelling onderzoek naar zeldzame vormen van kanker en de therapie ervan met het UZ-Leuven als gepriviligiëerd onderzoekscentrum. Ook voor de financiering van het fonds is bij notariële akte alles geregeld.
Jouw ziekte en je strijd ertegen is niet voor niets geweest...

Koning Boudewijn Stichting

Pero no todo...

Reeds

Vandaag is het zeven jaar geleden, zeven jaar reeds.
Zeven jaar reeds dat een deel van mij stierf en toch leef ik verder.
Onthou ik wat ik geleerd heb, waarom ik verder moet leven.
Wil leven met wat ik geleerd heb, en ook niet geleerd..
Nog zeven jaar, of twee keer zeven jaar of....
Voor mensen die jou waard zijn.
Die jij ook graag zou zien.
Ik weet het zeker.
Slaap zacht.
X

61

De zoveelste verjaardag die je niet meer kunt vieren. 54 jaar was de laatste.
Je was al erg ziek en wist dat er niet veel tijd meer was, maar toch genoot je.
Jij die zo van het leven en de natuur hield. 61 was je vandaag geworden.
Gelukkige verjaardag!!!
xxx

6

Ook verjaardagen kunnen vol van tristesse zijn.
Dag op dag 6 jaar dat je hier vertrokken bent.
Vertrokken naar de oneindigheid van de wereldzeeën.
XXX

60

Vandaag was je 60 geworden.
Gelukkige verjaardag.
Waar je ook bent.
XXX

Oostende 29 januari 2011

Klik hier : Trieste maar mooie dag op zee....

5 jaar reeds

Ik kom vandaag eens heel alleen goeiedag zeggen.
Veel te vertellen aan elkaar, zoals altijd...

59

Als alles anders was geweest dan was je nu 59 geworden en hadden we dat kunnen vieren.
Ik kom even met je praten op onze favoriete plek en dan ga ik in gedachten samen met jou iets eten op de plaats waar we de laatste 2 jaar van je leven zoveel geweest zijn...
Gelukkige verjaardag Choco.

4 jaar reeds

4 jaar reeds dat we jou met 60 vrienden terug brachten naar de zee...

Tweede Kerst

Vandaag eens komen praten met jou op ons plaatsje aan de zee.
En zie, de zon kwam even door de wolken als een glimlach van jou.
Ik had je veel te vragen en je hebt me veel antwoorden gegeven.
Niemand die dit kan begrijpen, behalve wij twee.
En de zee.

Nog steeds

Je sterft enkel als niemand je nog kent maar jij sterft nooit.
Als ik zie hoe jij blijft voortleven in de geest en de herinnering van vrienden en kennissen,
hoe ik je nog dagelijks praat, ervaar en zie in alles wat we samen hadden, dan heb jij het eeuwig leven.
Zelfs al verdween je 4 jaar geleden dag op dag, uur op uur,
voor even uit het zicht.

Brigitje

Ik had een boot gehuurd en samen met 60 van onze vrienden hebben we je drie
jaar geleden naar je laatste rustplaats op zee gebracht. Het was een mooie dag
want je had de zon laten schijnen. Dat zonnetje dat jij altijd voor ons was.

Nee, je blijft altijd in mijn hart

Nu reeds 3 jaar van ons heengegaan
maar voor eeuwig en altijd in ons hart.

Net zo helder, even veel...

Net zo'n heldere hemel nu als 2 jaar geleden.
Er lag wel sneeuw op het terras, om je tuin mooier te maken.
Nee, het slijt nooit.
Ik mis je nog steeds even veel. Waarom nou jij?

Thuis in de zeven wereldzeeën

51°15'10" Noorderbreedte

02°54'45" Oosterlengte

De rustplaats van Brigitte.
De eeuwigheid van de wereldzeeën.

Klik hier voor een impressie







Het was zo'n mooie dag.

Bijna 2 maand moeten wachten tot de natuur toeliet om onze laatste reis met Brigitte te ondernemen.

Maar het moest waarschijnlijk zo zijn. Stralend blauwe hemel met een volle zon. Echt iets voor Brigitte.

Koud, dat wel maar iedereen had zich goed ingeduffeld. Ik herkende bijna niemand.

Ik was wel even geschrokken toen ik al de genodigden op de aanlegsteiger zag.
Best een grote groep maar dat maakte het alleen maar mooier. Zoveel vrienden om samen met Brigitte en mij onze laatste reis aan te vatten. Reis op zee, de zee  waar we alletwee wel een beetje ons hart verloren hebben.
De zee en zijn oneindigheid.

De Franlis 3, een vedette, een snel zeewaardig koerierschip van de Royal Navy, wachtte ons samen met de bemanning op aan het Westerstaketsel van Oostende. De ambtenaar van de begraafplaatsen van Oostende stond ons met de asse van Brigitte op te wachten aan de kaai. Ja, ook de zee is een officiële begraafplaats in Oostende.

Nadat iedereen aan boord was werd ook Brigitte aan boord gebracht onder het fluiten van het "Captain on board" op het typische zeemansfluitje door een lid van de bemanning. Best ontroerend, zo vol van symboliek.

De belangrijkste gast kwam aan boord. De gast waarvoor we allemaal aan boord waren.

Aan boord kreeg iedereen een koffie tegen de kou die kwam, maar een flink pak genodigden zat reeds op de banken op de voorplecht. In de zon en in gedachten. Gedachten zonder enige twijfel allemaal bij Brigitte, de zee, de golven, de meeuwen die overvlogen. Het leven en de vergankelijkheid ervan. De mooie dag die Brigitte gekozen had om afscheid te nemen. De ijzige Noordooster wilde iedereen er wel bijnemen. De wind die de mist uit de geest waait. Helder denken. Pure gedachten.

Ikzelf op de tweede bezette bank naast Marion en Alex, speciaal uit Amsterdam gekomen voor de laatste reis met Brigitte. Vriend Luc in gedachten alleen aan bakboord. Vooraan rechts Max en Eva waar Brigitte de geliefde meter van was.

Ik, blij dat ik omringd was van zoveel vrienden . Ik had er zo tegenop gezien omdat ik wist hoe moeilijk ik het ging hebben. De begrafenis op 5 december verleden jaar was een afscheid van de gemeenschap maar dit was mijn echte afscheid samen met de intimi. Het leren loslaten, het leren plaatsen. Hoe goed ik me er ook had proberen op voor te bereiden, dit is zo moeilijk. Een gelukkig mens die dan zoveel echte vrienden rond zich heeft.

De scheepsbel wordt geluid. Begin van de ceremonie. Het was wel mooi en aangrijpend dat iedereen van de bemanning dit zo sereen kon brengen. Geen routine, respect en eerbied voor het afscheid en het verdriet van de genodigden.

De sereniteit en de eerbied waarmee de ambtenaar van de begraafplaatsen van Oostende de urne op de voorplecht bracht en plaatste trof iedereen.

Ook zijn ingetogen groet getuigde van immens veel respect.

Maar nog meer trof mij het gedicht dat hij voordroeg. Ik moest onwillekeurig denken aan de mooie teksten die Renaat (de deken van Roeselare) in de begrafenismis gekozen had. Zo puur, zo beschouwend.

Zo helemaal passend in het geheel. Zo passend bij Brigitte en ikzelf.

Zee

Ik wil alleen zijn met de zee

Ik wil alleen zijn met het strand

Ik wil mijn ziel wat laten varen

Niet mijn lijf of mijn verstand.

Ik wil gewoon een beetje dromen

Rond de dingen die ik voel

En de zee - ik weet het zeker -

Dat ze weet wat ik bedoel.

Ik wil alleen zijn met de golven

Ik wil alleen zijn met de lucht

Ik wil luisteren naar mijn zwijgen

Daarna zal ik verder gaan

En de zee - ik weet het zeker -

Zal mijn zwijgen wel verstaan. 

Best ontroerend ook de herinneringen die Lut over haar tweelingszus vertelde. Over hoe ze altijd alles durfde. Over hoe ze achterwaartse salto's deed en van de 10 meter plank dook in het zwembad van Nieuwpoort. Toen al zo vertrouwd met het water, net zoals ze later zo bezeten aan windsurfen deed. De vele 10-tallen weken die we in het zuiden van Frankrijk gingen windsurfen kwamen me weer levendig voor de geest.

We hebben altijd iets gehad met water. Ook op reis moest er steeds een uitstap op zee bij zijn.

Afscheidsbrief aan Gitte (Woensdagmorgen 23 december 2010 om 10h30 in de keuken in Moerkerke)

Hey Gitte,

Je afscheid hier zie ik als een duik in het water.

Je kon goed duiken.

"Kijk, kan je dat?" en "Kijk, kan je dat?" en "Kijk, durf je dat?"

Ik herinner mij nog het zwembad in Nieuwpoort.

Een achterwaartse salto vanaf de boord was een klein kunstje. Springen van de 10-meterplank hebben we zoveel gedaan.

Nu ga je terug de diepte en de schoonheid van de zee verkennen als gids.

Maar wij zullen je volgen en in de zomer, of waar en wanneer ook, wij zullen nog zwemmen met jou.

En we zullen ook rusten met jou op het strand, onder je palmboom.

Genieten van de rust, de zee, de zon, de wind, samen met jou en je vrienden.

Lut

Ikzelf wilde vooral iedereen danken die er, zichtbaar en onzichtbaar, steeds geweest was voor ons.

Dit is onze laatste reis samen met Brigitte

Brigitte en ik hadden afgesproken dat we dat gingen doen met de mensen waar wij twee de nauwste band mee hadden.

De collega’s van Brigitte haar dienstrol, die haar tot op het einde met zoveel liefde verzorgden,

Zelfs nadat ze reeds zo lang noodgedwongen gestopt was met werken kreeg ze wekelijks nog bezoek of telefoons, kreeg ze echte liefde van liefdevolle collega’s.

De zussen en broers die steeds als een onzichtbaar vangnet klaar stonden om ons op te vangen als het eens wat moeilijker was, want moeilijk was het soms wel, maar steeds waren ze er om ons goed vast te houden.

De buren van onze kleine maar warme straat. Steeds paraat als het nodig was.  Had iedereen maar zo’n buren. Zo’n warme biotoop.

De vrienden van de poëzie, vrienden die totaal niet kunnen rijmen en dichten maar in de laatste 2 jaar van Brigitte’s leven steeds reizen en uitstappen planden en aanpasten aan de beschikbaarheid en mogelijkheden van Brigitte.

Ze heeft er ongelooflijk van genoten.

Zoveel deugd van gehad.

Van die echte warme vriendschap. Zo warm en ongedwongen.

En dan al die andere vrienden, vrienden voor het leven, van heinde en verre, die steeds in ons hart een grote plaats hadden. Die er steeds waren voor ons. Die ons zo dierbaar waren.

Met z’n allen nemen we afscheid van Brigitte, ons Brigitje.

Met haar eeuwige glimlach, haar eeuwige lach, haar humor, haar ernst.

Brigitte die steeds de zon in ons hart bracht.

Ik ben echt blij dat jullie nu mee zijn.

Op onze laatste reis samen met Brigitte.

Brigitte is nu ook blij.

Dank u,

Dankuwel goeie vrienden.

Het ga je goed Brigitte.

We zien je graag.

Echt graag.

Tot ziens, zeker weten.

Buurman Dirk hielp de bloemen uitdelen die we 's morgens samen met Eva gehaald hadden bij de florist.
Een mooie witte roos voor iedereen.
Onze laatste bloem, voor de bloem die Brigitte steeds was.

Toen werd de urne zachtjes in de zee neergelaten. Haar laatste rustplaats.

De zeven wereldzeeën. De ruimte, de onbegrensde ruimte van de zee.

Bloemen voor brigitte.

Voor de laatste maal, de scheepsbel als afscheid.

Bloem van Eva voor haar meter.

Bloem van Max voor zijn meter.

Als laatste afscheid aan Brigitte, de scheepshoorn, 3 maal.

Tot ziens, het ga je goed.

* * *

Zie je - waar ook ter wereld - de zee,

denk dan aan Brigitte,

want de 7 wereldzeeën zijn haar laatste rustplaats.

Valt de regen op je neer,

denk dan aan Brigitte,

want regen is de verdamping van de zee.

Voel je de zon op je gezicht,

denk dan aan Brigitte,

aan haar lach die steeds de zon in ons hart heeft gebracht.

* * *

Oostende 29 januari 2011
Een stralend zonnige namiddag op zee.
Een mooie dag om afscheid te nemen.
Precies zoals Brigitte het zou gewild hebben.
Vooral de stilte aan dek op de terugreis was heel betekenisvol.
Iedereen was in die stilte verbonden met elkaar en met Brigitte.
Enkel de wind en de golven mochten iets vertellen.
59 vrienden van Brigitte en van elkaar op de voorplecht,
een ijzige Noordooster maar in volle zon.
Verbonden voor het leven.
Door Brigitte.

Ook op het thuisfront werd er meegeleefd.

Maryse en Noël, Sabien en Hilde die er

jammer genoeg niet konden bij zijn

waren ook in gedachten op de voorplecht...

* * *

De soundtrack die de kapitein liet horen toen iedereen zijn lange witte roos naast de urne in zee wierp was de serene versie, op een klassieke gitaar, van de openingsdans op ons huwelijksfeest.
Bijna 32 jaar geleden.
Ik had het aan niemand verteld omdat ik dat voor Brigitte en mezelf,
voor ons alleen, wilde op dat moeilijk moment.
"Cavatina", het thema van "The Deer Hunter".
Een film over leven en leren leven.
Mensen willen redden en het niet kunnen.
Leren, leren aanvaarden uit het leven.
Mild worden ondanks alles.
Uit de lessen die je leert.

* * *

Om niet zomaar van elkaar heen te gaan na deze zeer intense momenten had ik iedereen uitgenodigd in de kantine van de vismijn. Eigenlijk een groot retro-etablissement dat de charmes van het afscheid op zee enkel kon versterken. Vlak naast de havengeul, zicht op het water, de zon en de meeuwen. Nog even napraten, kennis maken met die andere vrienden van Brigitte. Op zaterdagnamiddag eigenlijk heel stil. Mooi met de zon door de hoge ramen. Een mooie afsluiter van een heel speciale namiddag onder vrienden, vrienden van Brigitte.

Lied van de sterren

De dag begint weer vroeg vandaag.
Het circus zet zijn tenten op het plein, wit en blauw.
De zandgrond viert weer feest vandaag.
Een kind verkent vol passie het terrein, ik denk aan jou.

Ik wou dat ik je even bellen kon.
Ik wou zo graag nog even met je praten.
Maar je bent al onderweg naar de zon.
Op zoek naar die ene plek onder de sterren.
Ik wou dat ik je even bellen kon.

Ik wou dat ik samen met je lachen kon.
Ik wou toch nog zoveel tegen je zeggen.
Maar jij lacht vast een eind weg in de zon.
En kijkt vannacht vol passie naar de sterren.
Ik wou dat ik samen met je lachen kon.
Ik wou dat ik samen met je lachen kon.

Ik wou dat ik je wakker maken kon.
Ik wou toch nog zoveel van je houden.
Maar je bent nu onderweg naar de zon.
Op weg naar je eigen plek tussen de sterren.
Ik wou dat ik je wakker maken kon.
Ik wou dat ik je wakker maken kon.

(Bart Herman)

Teveel wind, te grote golven...

...

Norbert, ervaringsdeskundige

"Hoeveel mensen je ook willen steunen,
je zult het helemaal alleen moeten doen.
Je zult alleen zitten huilen,
alleen het verlies moeten verwerken.
Niemand kan je daarin helpen.
Hoezeer ze ook hun best doen.
Je staat er alleen voor.
Je moet erdoor.
Willen of niet.
Het is zo."

Achterna

Zoals Renaat zei :
"Op de weg van het Leven
is Brigitte ons enkel énige passen voor.
Laten we die weg verder zetten
haar achterna."
Zo voel ik het eigenlijk.
Zij is voorop, alles gaan verkennen, alles klaarmaken.
Terwijl ik hier alles opruim, alles op z'n plaats zet.
En als alles hier is volbracht, dan volg ik haar naar wat volgen zal.
Zoals ze me geleerd hebben in de marine.
"Als alles volbracht is op het schip,
zet dan de zeesluizen open zodat het in vrede kan zinken naar de bodem."

Zichtbaarheid 0...

Afscheid op zee ook weer uitgesteld in extremis...

Voor B. en mezelf.

Happy Newyear

I know what you are going through right now,
to love is to live and loose somehow,
you travel the longest road to find,
there's nobody left to leave behind,

this one's for you,
this one's for me,
this one's for anyone who ever loved someone,
this one's for you,
this one's for me,
this one's is for anyone who ever loved,

i know that it is hard to let it go,
you never saw yourself alone,
i know that it hurts and that it is hard to fall,
you turn in your sleep, if you sleep ... at all,

this one's for you,
this one's for me,
this one's for anyone who ever loved someone,
this one's for you,
this one's for me,
this one's is for anyone who ever loved,
i know that you get your head around me,
i know that you get your head around me,
this one for you...
whoooo....,

this one's for you,
this one's for me,
this one's for anyone who ever loved someone,
this one's for you,
this one's for me,
this one's is for anyone who ever loved someone,

Opnieuw uitstel...

Weer speelt het weer ons parten...

Geen witte kerst dit jaar

Leven is als sneeuw,
je kunt het niet bewaren.
Troost is dat zij er was,
uren, maanden, jaren ...

Herman van Veen

(met dank aan Christ en Sabine)

Kerstmis

De eerste Kerstperiode zonder Brigitte.
Geen feest van het licht dit jaar.
Onze straat met anders voor ieder huis  mooie lampjes
in de bomen blijft dit jaar duister.
Brigitte was altijd de eerste om de versiering aan de deur
en in de bomen naar boven te halen.
Ook de buren missen haar aanzet.
Haar enthousiasme.

De zee en de kapitein

De zee en de kapitein hebben altijd gelijk.

Le temps pour aujourd'hui.
Aujourd'hui, partiellement à très nuageux avec d'abord quelques averses hivernales et ensuite quelques averses de pluie. Maxima proches de +4 degrés. Vent modéré à assez fort de nord à nord-ouest. La nuit prochaine, d'abord sec et partiellement nuageux. Plus tard dans la nuit, de la neige fondante. Minima d'environ +1 degré. Vent modéré à assez fort de nord-nord-ouest revenant à l'ouest-sud-ouest. La température de l'eau est de l'ordre de 4 à 5 degrés. Vagues entre 0,8 et 1,3 m, diminuant jusqu'à 0,5 à 1 m.

Vent (à partir de 4km en mer)
Vent de force 5 à 6 de Nord diminuant jusque vent de force 4 à 5 virant vers le Nord-Ouest.

Vagues (à partir de 4km en mer)
Vagues de 1,3 à 1,8 m, diminuant jusqu'à vagues de 1 à 1,5 m

Veel te heftig voor een mooi en sereen afscheid met de vrienden...

 

 

Mooi en moeilijk

Het was mooi vandaag.
Precies zoals B. het zou gewild hebben.
Sereen en stijlvol.
Ik vond het niet zo lastig.
Minder lastig dan de andere familieleden.
Ik leef er dan ook al heel lang naar toe.
Vandaag was het afscheid van de gemeenschap.
Woensdag wordt het afscheid van de intimi.
De uitstrooïng van de asse op zee met een 10-tal echte familieleden en een 50-tal nauwe vrienden en Samaritanen.
Voor mij het echte afscheid van B.
Ik denk dat het dan pas heel lastig wordt.
Het zal bijtend koud zijn op het dek in dit deel van het jaar.
De whistle van "captain aboard" als ze de asse aan boord brengen, het uitvaren met de vlag halfstok, de scheepsbel als de urne in het water gelaten wordt. De scheepshoorn als afscheid als het schip rond de urne vaart. De bloemen op het water als we terugvaren.
Vriend RV, de artiest van Niort, zal een discrete fotoreportage maken. Zoals niemand anders dat kan.
Ik wil een mooie tekst voorlezen op zee. Symboliek voor het leven.
Nu weet ik nog niet als ik zal kunnen.
Woensdagmorgen weet ik dat wel.

De asverstrooïng op zee zou uiteindelijk door de barre weersomstandigheden pas plaatsvinden op 29 januari 2011. Het was een hele moeilijke periode omdat het echte afscheid met de groep nauwe vrienden altijd uitgesteld moest worden.
Het was achteraf beschouwd echter alsof Brigitte die dag speciaal gekozen had. Blauwe hemel en volle zon midden in de winter...

De begrafenis van Brigitte

Het was de wens van Brigitte om een heel serene begrafenis te hebben.
Stijlvol, niet nodeloos op de emoties van de mensen spelen. Mooie klassieke muziek die we beiden heel graag hoorden, ook veel samen op zondagmiddag beluisterden. Geen populaire tearjerkers die je op de meeste begrafenissen hoort.

In de dagen ervoor zat ik samen met Renaat en we zaten snel op dezelfde golflengte.
Brigitte en ikzelf hadden er ook veel over gepraat in de laatste weken van haar aards bestaan.
Alhoewel we allebei wel in iets geloven waren we geen kerkgangers. Maar beiden vonden we dat de kerk ook zijn functie had in de gemeenschap waarin we leefden. Het is en blijft een ontmoetingsplaats waar de mensen zich vinden op belangrijke momenten in het leven. Huwen, sterven, gelovig of iets minder, het is een plaats om een statement te maken naar de gemeenschap.
De teksten die Renaat me opstuurde waren heel beschouwend, relativerend en niet weer nodeloos op de emoties spelend. Ik weet zeker dat ook Brigitte er zich ging kunnen in vinden.
Bart, Paul en Tom, goeie collega's van Brigitte waren bereid om ze voor te lezen. Ook dat was fijn. Alle collega's van Brigitte, allen heel ontroerd, zaten vooraan rechts in de kerk.
Ik had ook gekozen voor een kist die Brigitte ging mooi gevonden hebben. Sober en strak, met een mooi bloemstuk en haar foto erop. Foto genomen in Niort, amper 6 maand daarvoor. Ook geen uitbundige maar een ingetogen foto. Voor de rest : noch bloemen noch kransen.

Klaar

Ik ben er klaar voor.
Alles is geregeld zoals we samen afgesproken hadden in de voorbije weken.
Ook de vele rouwbetuigingen van dichtbij en zeer ver voelen aan als een hand op mijn schouder.
Van Marc in Brest, Noël in Ascensiun, Marijn in Philadelphia, Noël en Rita in Obergurgl waar wij normaal nu ook deze tijd van het jaar waren, Jan uit de Provence, Gerard en Hilde uit Niort, Geert vanop zijn ziekbed, Evelyn uit Cienfuegos, Matti uit Helsinki en ga zo maar door.
B. zal een uitvaart krijgen waar ze tevreden mee is. Zoals zij het ook voor mij zou gedaan hebben.
Ik ben er klaar voor.
We gaan ervoor.

Le gardien du sommeil de ses nuits

De krant...

De raad van bestuur, de directie,

de artsen en de medewerkers van het

H.-Hartziekenhuis Roeselare-Menen vzw

delen u diep bedroefd het overlijden mee

van een zeer gewaardeerd medewerker
Mevrouw Brigitte D'Autry

VERPLEEGKUNDIGE

overleden te Roeselare op 5 december 2010.

De uitvaartliturgie zal plaatsvinden in de

Sint Michielskerk te Roeselare

op vrijdag 10 december 2010 om 10.30 uur.

De mooiste bloem

"Schaarse keren" schreef ik gisteren, het was de laatste keer dat we samen iets lekkers gegeten hebben. Brigitte genoot ervan.
Vroeg gaan slapen, nog wat kijken naar TV in de slaapkamer, nog wat vertellen.
Brigitte heeft pijn, veel pijn, veel te veel pijn.
De rest van de nacht moeten we voortdurend opstaan omdat Brigitte zo'n krampen heeft. Ik ben bang dat ik zo moe zal zijn dat ik haar niet meer zal horen als ze me vraagt om samen met haar op te staan. Ik vraag me af hoe lang ik dit nog zal volhouden zonder er zelf onderdoor te gaan.
Rond 4h in de morgen vraagt ze om naar het ziekenhuis te gaan tegen de middag. Ik bel naar Roel die een kamer regelt voor haar. Schoonbroer Pol zal tegen 13h30 komen om samen met mij Brigitte binnen te doen. Roel zal iets vooraf komen om het infuus van haar morfinepomp nog even te verversen.
Net voor we gaan vertrekken wil Brigitte nog even naar het toilet, zoals ik gewoon ben loop ik voor haar en hou haar beide handen vast terwijl ze stapje voor stapje meegaat met mij. Maar ook dat is teveel, ze zakt door haar benen, zo uitgeput is haar lichaam. Ik krijg haar niet meer recht en bel Buurman Dirk die daar zowat 30 seconden later staat om te helpen.
Pol is ook toegekomen. Ik vraag hem snel een ziekenwagen te bellen die 5 minuten later aankomt. Ook Roel is er. Hij helpt ons Brigitte op de berrie te leggen.
Ik rij achter met haar valies die ik 's nachts reeds gemaakt had. Twijfel nog even als ik niet eerst naar haar dienst de lader van haar GSM zal oppikken maar besluit eerst naar de pijnkliniek te rijden om te zien dat alles goed is met haar.
Als ik de kamer binnenkom is ze mij net aan het telefoneren op haar bed. Of ik haar brilletjes niet vergeten heb. Ik help de verpleger om haar op een ander bed met speciale matras te leggen en blijf dan alleen bij haar. Ze vraagt me haar recht te helpen en net als ze rechtzit kijkt ze me heel doordringend aan, ademt ze een 5-tal keer heel diep en sterft ze in mijn armen.
De ziekenwagen bracht haar binnen om 14h05 en om 14h30 is ze overleden. Ze is nooit meer dan een half uur van huis geweest.
Ik had haar beloofd om goed voor haar te zorgen, om haar altijd goed vast te houden, ook als ze vertrok...

Konijn

Hartige konijnkoteletjes met appeltjes gestoofd in Calvados en een goeie natuuraardappel. Klaargemaakt voor B. die met veel smaak gegeten heeft maar zoals steeds zeer weinig. Geen wonder dat ze geen reserves meer heeft.
Ik zie ze ook langzaam tussen waken en slapen vertrekken.
Iedere keer dat ik nog met veel liefde voor haar kan koken is meegenomen.
Maar ik weet, het worden schaarse keren.

Pommard Curana 1er Cru

Straks drinken we een Pommard "Les Rugiens" premier Cru van 2000.
Gekregen van F. en en B., speciaal voor B.
F. met zijn waanzinnige wijnkelder.
Die nu en dan als een echte Samaritaan zijn bezit deelt om mensen gelukkig te maken.
En dat bij een heerlijk haardvuur met hout van BB.
Zonet gebracht in ruil voor wat druk op zijn banden.
En smeersel voor zijn keel ;-) .
Thx F. en B. en BB.

Even

Het adembenemende sneeuwlandschap van de weiden en velden achter ons huis doet me even denken dat we in een idyllisch sprookje leven.
Al is het maar even, het verlicht de geest en de gedachten.
Brengt ondanks de kou een beetje warmte.

Moed

De spreuk "Met de moed der wanhoop" wordt meestal gebruikt in omstandigheden waar er eigenlijk geen wanhoop moet zijn. De situatie die ik nu ervaar is er wel zo een :"Niets kunnen doen en er toch blijven voor gaan, er willen voor gaan".
In die context is "de moed der wanhoop" zelfs een steun.
Anders gesteld : "De blik op oneindig en verstand op nul".
Ik zou het nu als volgt stellen :
"Blik en hart op oneindig en verstand op nul".

De poort komt naderbij...

Dag Marion en Alex, lieve vrienden,

Met Brigitte gaat het de laatste 2-3 weken heel snel achteruit.

Ze raakt op het einde van haar krachten, hoe ontroerend hard ze ook haar best doet om erbij te blijven.

Door de steeds hogere morfinedosissen en het feit dat haar aangetaste lever niet meer goed functioneert en daardoor beetje bij beetje haar bloed vergiftigt, valt ze meer en meer in slaap en volgens de dokter zal ze stilaan in een coma terecht komen.

Gezien haar toestand misschien wel het beste want wat ze nu niet meer moet hebben zijn extra ongemakken en pijn.

De dokter vertelde me gisteren dat Brigitte hoogstwaarschijnlijk het eind van het jaar niet meer zal halen maar dat zie ik ook.

Ik wek haar iedere morgen rond 11h zodat ze op haar gemak kan ontbijten en douchen maar daarna zit ze in haar relax en als ik 2 minuten niet praat sluimert ze zachtjes in. Nu, ik ben al blij dat ze niet de ganse dag in bed blijft.

Ik ben trouwens de laatste 3 weken volledig thuis omdat ze niet meer in een toestand is om alleen te zijn.

Tot eind dit jaar had ik sowieso al mijn verlof en thuiswerk opgespaard en moest dit niet voldoende zijn dan kan ik nog altijd palliatief verlof nemen.

Op zo'n momenten zijn de belangrijke dingen in je leven heel scherp afgetekend en heel duidelijk.

We praten ook heel open over haar heengaan en hoe ze dat liefst zou hebben. De begrafenis en zo.

Beiden hadden we reeds afgesproken dat we wilden gecremeerd worden en de asse laten uitstrooien op zee. Niet collectief indien mogelijk.

Ik wil dit ook doen als onze laatste reis samen, samen met zussen en broers, goede vrienden en nauwe collega's.

Ik heb een rederij gevonden in Oostende die zoiets kan aanbieden voor een groep van een 60-tal mensen.

Ook deze lijst hebben we reeds opgesteld. Graag zouden we ook jullie erbij hebben, laat ik wel weten.

Als jullie naar de diensten willen komen dan zal onze Jan jullie met plezier herbergen zodat jullie de verre verplaatsing heen en terug niet hoeven te doen.

Ik vertel jullie dit nu omdat ik besef dat ik op het ogenblik van Brigitte's overlijden waarschijn teveel overweldigd zal zijn om dit te regelen.

Nogmaals bedankt voor de hele mooie ruiker bloemen die jullie bezorgd hebben, staat trouwens nog altijd in de living.

Ik had er een foto van genomen met Brigitte erbij maar ze staat er niet echt goed op, niet de lachende Brigitte die jullie kennen en waarvan ik zou willen dat je dat beeld onthoudt. Vandaar dat ik jullie een andere foto van haar stuur. Ook heel recent maar je zult zien dat ze ondanks haar ziekte nog steeds mooi voor de dag wil komen en glimlacht, echt Brigitte.

Tot nog eens.

Philip